تاریخچه حلواسازی در ایران به زمان صفویه و دوران سلطنت شاه عباس برمی گردد. در زمان سلطنت شاه عباس که مصادف با وزارت مرحوم شیخ بهایی بود، در فصل زمستان جنگی به وقوع پیوست.
استفاده از مواد غذایی که در ترکیب آنها دانه کنجد بکار رفته باشد به زمان های بسیار قبل برمی گردد، اما تاریخچه حلواسازی در ایران به زمان صفویه و دوران سلطنت شاه عباس برمی گردد. در زمان سلطنت شاه عباس که مصادف با وزارت مرحوم شیخ بهایی بود، در فصل زمستان جنگی به وقوع پیوست.
شاه به وزیر مشاور خود دستور داد غذایی برای لشگریان فراهم کند که دارای سه خصوصیت عمده باشد، حمل آن آسان بوده، دارای مواد غذایی کافی برای بدن باشد و مصرف آن با مقداری نان که معمولاً سربازان با خود همراه دارند انرژی لازمه را تأمین کند. شیخ بهایی با جابرعصار متخصص کنجد و شاه شیرین کار، متخصص شیره مویز موضوع را در میان می گذارد و آنها او را راهنمایی می کنند. بدین ترتیب مرحوم شیخ بهایی حلوا ارده را که 50 درصد آن از دانه کنجد آسیاب شده و 50 درصد دیگر شیره (کشمش، انگور، خرما) بود تهیه و با وسایل سنتی آن زمان تولید و ارائه کرد. ماده غذایی به دست آمده مورد استفاده سپاهیان آن زمان قرار گرفت و مطلوب واقع شد.
در سال 1312 شمسی، شخصی ایرانی به نام حاج مصیب درخشانی که قبلاً در باکو شوروی به تولید حلوا اشتغال داشت، در ایران شکر و مقداری گلوکز را جایگزین شیره کرد، در نتیجه حلوا شکری امروزه به دست آمد و به تدریج سطح تولید آن توسعه یافته و مصرف عمومی پیدا کرد.
حلو ارده تا مدت ها مهمان سفره های مردم بود اما از هنگامی که شکر به بازار آمد، جایگزین شیره کشمش شد و نام جدید حلوا شکری را به خود گرفت.
حلوا ارده باید در محلی خنک و دور از تابش مستقیم نور خورشید نگهداری شود.